De schoolvakantie loopt hier ten einde. Volgende week begint het gewone leven weer en moeten we ons allemaal weer aanpassen aan het aloude ritme. We kunnen niet meer eten wanneer we willen, slapen zolang we willen en doen en laten naar het ons belieft. Voor mij betekent dit ook weer even pas op de plaats maken. Wat eten we als ontbijt? Wat geef ik de kinderen mee in de lunchtrommeltjes, hoe laat eten we ’s avonds want ze moeten wel om zeven uur uiterlijk in bed liggen. Voor mijzelf wordt alles weer wat overzichtelijker. Ik heb meer tijd voor mezelf, ben geconcentreerder en heb meer tijd om dingen voor te bereiden. Smoothies, marktbezoeken, amandelmuffins in grote getale bakken en mergpijpjes laten trekken voor soep… het kan en gebeurt allemaal.
Even uitzoomen… Al met al betekent dit voor mij dus weer een schone lei om met gezonde voeding bezig te gaan in een meer gestructureerde vorm. Ik ben er helemaal klaar voor. Keuken is schoon opgeruimd toonbaar werkbaar, ik ben uitgerust en gemotiveerd, heb nieuwe kennis opgedaan… En ik zal dit allemaal eens grondig gaan botvieren op Echtgenoot. Want, hij moet ook gezond eten, hij moet zich ook verheugen over alle kookbezigheden die plaats gaan vinden, hij moet ook belangrijke beslissingen maken over de inhoud van de lunchtrommeltjes van de kinderen of in ieder geval zeer geinteresseerd zijn in wat ik er op dinsdag in heb gedaan en hoe dat beviel…. Ik vind dat hij dat allemaal moet vinden, omdat ik vind dat zijn gezondheid wel een opkikker kan gebruiken. Projectie, heet dat.
En dus kijk ik zuur als hij bij de Praxis een snicker reep koopt, opeet in de auto, mij een pindazoen geeft (IEW) en het papiertje in de auto laat liggen. Het draait om die reep, dat begrijpen jullie hopelijk. Mijn issues met zijn idee van netheid en affectie beslaan een heel nieuw hoofdstuk!
Maar ik grimas ook als hij zakken soep, kipknakworstjes, grillworst, chips en oh horror, witbrood in de kar legt. Dat ziet hij natuurlijk en dan zucht hij diep. Mijn lief is een melancholicus dus hij kan heel overtuigd zuchten. Ik begrijp de zucht. En dan voel ik me geirriteerd, schuldig, toegeeflijk en opstandig tegelijk. Je weet wel hoe dat voelt.
Thuis lees ik bijna dagelijks in gezondheid- en voeding gerelateerde tijdschriften, websites en boeken. Steeds dieper graaf ik, steeds meer begrijp ik, steeds meer Zie ik. Ik Zie mijn geliefde oud worden, ik Zie hem verder afzakken in ongemak en moeite en ik zou er zo graag wat aan willen doen. Drie jaar geleden begon hij samen met mij deze reis en ook hij ondervond de voordelen van de levenswijze en het gebruik van supplementen. Hij begreep waarom we het deden en steunde mij onvoorwaardelijk. We hadden een kans om onze kinderen hier in op te voeden en we gingen er voor.
Nu, tegenwoordig, weet hij het nog wel, maar het deert hem allemaal niet meer zo. Hij is er gewoon veel minder (lees: helemaal niet) mee bezig en het heeft zijn interesse niet. Het deert hem ook niet echt dat hij in mijn optiek terug is bij Af qua gezondheid.
Maar ik hou vol en dus ontstaan er irritaties. Vaak in de trant van: Is het allemaal wel zo ernstig, neem het nou niet al te serieus, laat mij mijn lekkere dingen want ik geniet er van. Maar ik ben zijn LEVENspartner en dus ga ik hier tegenin omwille van zijn gezondheid. Ja maar dit, ja maar dat….
Ja, maar… werkt dat wel? Kennelijk niet, want hij blijft zitten waar hij zit en verroert ‘m niet. Alles wat ik hem aanbied aan gezonde voeding neemt hij dankbaar aan, maar als ik hem daar niet van voorzie, zoekt hij zijn eigen en dan belandt hij regelmatig bij de snackbar of achter het fornuis om die vermaledijde kipknakworsten scheep te maken. Want weet je, ik heb maar twee kinderen en niet drie. Ik ben getrouwd met een volwassen man die het recht om zelf beslissingen te maken heeft verdiend en ik moet dat respecteren.
Compromis is het toverwoord in deze. Ik blijf kipworst, chips en heel af en toe witbrood kopen om hem een plezier te doen. Daar staat tegenover dat ik hem elke dag een gezond maal voorzet, ritjes naar eetgelegenheden zo veel mogelijk uitstel en verschillende gezonde alternatieven voor zijn favoriete Engelse puddings en gerechten heb verzonnen. Heeft het meel nodig? Dan biologisch speltmeel. Moet er suiker in? Dan kan ik het ook met agave maken, of desnoods met honing en dan een deel minder. Kan er meer vet bij, huppetee met de kokosolie en grasboter. Goed voor de vitamine A en D.
Geitenmelk kon hij een paar jaar geleden niet verdragen (aanstellerij), maar wordt nu zelfs door hemzelf hier in de super gekocht en gedronken. Bier en frisdrank zijn zo sporadisch dat ik er geen moeite mee heb als hij hemzelf daarmee een plezier wil doen. Naderhand krijgt hij een groot glas water van me.
Groente, fruit en water zijn hier altijd voorhanden. Ik heb een grote fruitschaal op de koffietafel staan en zorg dat er altijd de favoriete vruchten van het gezin in liggen. Hier mag zonder vragen en op elk moment van de dag, zelfs vlak voor het eten, van gepakt worden.
En emotionele chantage overtuiging werkt ook heel goed. ‘Lieverd, ik heb liever niet dat jij dit nog eet. Lees eens het etiket en weet wat ik over zus-en-zo te weten ben gekomen? (korte uitleg, flink aangedikt) Als je het toch wil blijven eten, is dat prima, maar ik haal het niet meer in huis’
Ook heb ik uitgezocht wat de gezonde snacks zijn die hij juist heel erg lekker vindt. Een goeie hier zijn crackers met boter. Vroeger nam hij van die Cream Crackers met flink margarine en zout (ja echt) en dan niet een, nee meteen acht ofzo. Tegenwoordig koop ik volkoren rogge crackers zonder toevoegingen, grasboter en Keltisch zeezout dat in een zoutmolen zit. Avondje film kijken is zo een stuk gezonder geworden! Ik zet er een schaal komkommerschijfjes en paprikastukjes naast en wie doet me wat? Al eet hij het hele pak leeg. Ik blijf zo koel als een kikker.
En als ik voor hem zo af en toe op zondagochtend een verantwoorde Full English maak, is hij zo blij! Dan eet hij alles wat ik hem de rest van de dag voorschotel.
En er zijn dingen waar ik hem gewoon echt geen plezier mee doe. Boekweitpap bijvoorbeeld, of smoothies, of dingen waar pure chocola in verwerkt is. Niet zijn smaak, geen goed alternatief, niet blij, niet doen dus.
Want laten we wel wezen, geven en nemen, daar draait het uiteindelijk om. En een positief voorbeeld werkt heel sterk. Ik hoor hem soms opscheppen op werk over hoe gezond wij wel niet eten. Zwaar overdreven vaak, maar hij vindt het kennelijk toch iets om over op te scheppen. En het is natuurlijk best wel stoer als je vrouw zo maar eventjes twee boeken daarover geschreven heeft en van hot naar haar gaat om naar mensen te luisteren en te praten die zo mogelijk met nog meer enthousiasme met gezonde voeding bezig zijn. Ik blij, hij blij. Hij een volle buik, hij blij, ik blij.
Of hij ooit weer het licht zal zien en besluit dat genoeg genoeg is? Ik weet het niet. Misschien is het een kwestie van tijd, misschien zal het ook gewoon zo blijven. Ik weet alleen dat ik me erg lekker voel bij hoe ik nu eet en als ik lekker in mijn vel zit, heeft dat ook zijn weerslag op hem. Dan is het aan hem om te kiezen of hij dat ook wil of niet. Maar het blijft een compromis. Uit liefde.
Wat doen jullie om weerbarstige familieleden mee te krijgen met gezonde voeding? Wat zijn succesvolle alternatieven geworden? Ik hoor het graag! Dit is een onderwerp waar je nooit genoeg tips over kan krijgen, naar mijn idee!
© 2010-2012 Eet Goed, Voel je Goed. ALL RIGHTS RESERVED.
Ik lees dit stukje nu en reageer toch eventjes omdat het zooo herkenbaar is! Ik verbaas me er altijd over dat het mijn man zo weinig kan schelen wat voor rommel hij in zijn mond steekt, maar blijkbaar is dit heel normaal. Ik probeer hem uit te leggen dat ik graag samen met hem gezond oud wil worden, maar hij zegt: dood ga je toch. Hij vind mijn ideeen over voedsel overdreven en te weinig wetenschappelijk nagetrokken. Zo van: die e nummers zijn goedgekeurd door de eu en als het echt slecht was dan mocht het heus niet in het eten gestopt worden.
Maar inderdaad, hij schept ook op over hoe gezond zijn vrouw wel niet is en hoeveel ze over eten weet. Hij vindt het ook fantastisch dat ik niets (meer) heb tegen gezond vet en als hij pizza wil dat ik zeg, “neem dan spare ribs.”
Vaak heb ik het gevoel dat ik een tweede kind heb, maar ik begrijp wel dat niet iedereen een passie voor gezond eten en leven heeft. Nu moet ik hem eerst nog van het roken zien af te helpen…
Heel vervelend en heel frustrerend voor je! Ik kan me goed voorstellen dat je je regelmatig heel machteloos voelt. Misschien kun je een soort compromis met hem sluiten? Bijvoorbeeld als jij degene bent die de grote boodschappen doet, dat jij geen rommel in huis haalt, maar wel zorgt dat er voldoende lekkers in huis is (of je dat dan koopt of zelf maakt, is aan jou). Als hij dan per se iets verkeerd lekkers wil, dan zal hij dat zelf moeten kopen. Wil niet zeggen dat hij dan niks meer haalt, maar jij bent in ieder geval niet diegene die zijn verslaving blijft voeden. Helaas is het dat wel namelijk. En echt niets ten nadele van je man, want ik kan duidelijk merken dat het je aan het hart gaat, maar helaas is veel van de rommel erg verslavend.
Die gezonde vetten is overigens wel een goeie. Want vet eten smaakt gewoon veel lekkerder! Dus groenten met flink veel gesmolten boter, koekjes van gezond meel met kokosolie of boter. Ossewit om te frituren (zelf patat maken?), vlees met vetrandjes en room in de koffie en over fruit. Ik noem maar wat.
Maar dit zijn slechts suggesties uiteraard, want jij kan het beste inschatten wat je nog zou kunnen proberen. Maar geef de hoop niet op! Hij is het waard, hoor 😉 Ondanks al mijn geklaag, hou ik ontzettend veel van mijn mannetje en dat is genoeg voor mij om te blijven proberen!
Succes!
Heleen
Ik heb het getroffen met een gezin dat juist heel graag gezond eet. Dat scheelt een stuk. Bij ons is het een proces van jaren geweest waarbij we iedere keer een stapje verder gaan en eerlijk gezegd soms ook een stapje terug.
Manlief heeft regelmatig etentjes buitenshuis en dan is hij wel makkelijker. Hij let erop niet teveel alcohol te nemen en zo weinig mogelijk lactose aangezien hij lactose niet goed verdraagt.
Hij merkt het later wel aan zijn darmen als hij een etentje gehad heeft. Er zitten toch meer toevoegingen, suiker, vet etc in dat soort eten.
Als hij alleen een lunch van zijn werk heeft, dan eet hij liever een zelf meegenomen lunchbakje leeg.
Groetjes, VeggieMo
Mijn man kwam met het idee gezonder leven, een collega doet dat nogal erg extreem en daar had hij dan gesprekken mee.
Hij stuurde dan van alles op en mijn man stuurde dat dan weer naar mijn mailbox.
Nu roept hij vaker tegen mij het wordt toch geen obsessie he ! tja als ik ergens voor ga dan moet het ook goed in mijn ogen, maar daar ben ik maar vanaf gestapt.
Onze zoon is erg lastig te overtuigen hij is al twintig daar verander je niets meer aan met opvoeden over eten.
Mijn man zegt dan ook regelmatig tegen mij van laat maar.
Hij wil geen vitamine c nemen daar gelooft hij niet in, fruit eet hij ook niet.
Ik moet zeggen dat wij dat ook niet zo vaak deden dus dat is niet zo verwonderlijk.
Ik probeer het nu met kleine dingen zoals goede boter niet te veel kleurstoffen en suiker, het goede zout (heb het besteld ;0)…),vlees eten we niet iedere dag maar dat doe ik al jaren.
En zo hoop ik dat het gezonde langzamerhand er steeds meer in komt.
Mijn man drinkt zelfs geen frisdrank meer maar water en dat ben ik nu ook aan het doen, af en toe een sapje voor de afwisseling is natuurlijk wel lekker.
Wij zijn nog niet zo heel lang bezig dus hoe het loopt we zien wel.
Groetjes Anja.
psssst! ozzy likes smoothies! http://www.dailymotion.com/video/x7n7ds_ozzy-osbourne-s-60th-birthday_shortfilms
Wat denk je van een rokende man 🙁
en dan vooral dat laatste sigaretje vlak voor het naar bed gaan, of je een asbak op het kussen naast je hebt!
Maar inderdaad, je tipt het af en toe eens aan, en verder neem je het zoals het is.
Ik denk altijd maar: hij heeft ook geduld met mijn gebreken..
groetjes, Daniëlle
Geduld is een schone zaak. Ik heb bepaalde dingen niet meer in huis, behalve als het feest is. En dan is het echt feest en maakt het een uitzondering. Manlief is tot de conclusie genomen dat als iets uitzonderlijk wordt het extra lekker smaakt.
Alsof ik ons eigen verhaal lees.Maar ik heb geleerd niets op te dringen. Niet te preken. Maar wel te laten zien,hoe ik geniet van alle gezonde dingen. Die mijn man ook deels mee eet.Maar dan met een kant en klaar slaatje thuiskomt met allemaal e-nummers. Ik zeg niet. Maar maak het af en toe na met bio-ingredienten. En zet iedere middag een bakje knabbel groenten klaar. Die gedachteloos worden opgegeten. Jij ziet dat als “derde kind”. Ik meer als egocentrische manipulatie mijnerzijds. Ik wil graag samen oude worden en daarom maak ik zijn keuze voor gezond wat gemakkelijker.
En net als bij jouw man krijg ik de opmerking”Ze zeiden,dat ik er jong uitzie. Dat komt door alle gezonde voedsel van jou”. Prima toch? Groeten Izerina
Beste Heleen,
Mijn advies in dezen is: Geduld en nog eens geduld. Zelf al jaren bezig met gezond eten voor mezelf, mijn man en (volwassen) kinderen, en voor iedereen die het maar horen wil. Maar je kunt niemand dwingen en dat wil je natuurlijk ook niet. Bij mij is het begonnen met geen varkensvlees meer eten. dat stuitte op weerstand bij mijn man natuurlijk! Had een moslim in de familie (schoonzoon) dat vond ik altijd zo lastig en nu begon ik er zelf mee… Maar het kwam allemaal goed, nu zijn al mijn kinderen er min of meer mee bezig om goed op te letten wat goed en wat niet goed is voor hen.
Succes en sterkte, wees blij dat de kinderen nog klein zijn! groetjes, Corry