De schoolvakantie loopt hier ten einde. Volgende week begint het gewone leven weer en moeten we ons allemaal weer aanpassen aan het aloude ritme. We kunnen niet meer eten wanneer we willen, slapen zolang we willen en doen en laten naar het ons belieft. Voor mij betekent dit ook weer even pas op de plaats maken. Wat eten we als ontbijt? Wat geef ik de kinderen mee in de lunchtrommeltjes, hoe laat eten we ’s avonds want ze moeten wel om zeven uur uiterlijk in bed liggen. Voor mijzelf wordt alles weer wat overzichtelijker. Ik heb meer tijd voor mezelf, ben geconcentreerder en heb meer tijd om dingen voor te bereiden. Smoothies, marktbezoeken, amandelmuffins in grote getale bakken en mergpijpjes laten trekken voor soep… het kan en gebeurt allemaal.
Even uitzoomen… Al met al betekent dit voor mij dus weer een schone lei om met gezonde voeding bezig te gaan in een meer gestructureerde vorm. Ik ben er helemaal klaar voor. Keuken is schoon opgeruimd toonbaar werkbaar, ik ben uitgerust en gemotiveerd, heb nieuwe kennis opgedaan… En ik zal dit allemaal eens grondig gaan botvieren op Echtgenoot. Want, hij moet ook gezond eten, hij moet zich ook verheugen over alle kookbezigheden die plaats gaan vinden, hij moet ook belangrijke beslissingen maken over de inhoud van de lunchtrommeltjes van de kinderen of in ieder geval zeer geinteresseerd zijn in wat ik er op dinsdag in heb gedaan en hoe dat beviel…. Ik vind dat hij dat allemaal moet vinden, omdat ik vind dat zijn gezondheid wel een opkikker kan gebruiken. Projectie, heet dat.
En dus kijk ik zuur als hij bij de Praxis een snicker reep koopt, opeet in de auto, mij een pindazoen geeft (IEW) en het papiertje in de auto laat liggen. Het draait om die reep, dat begrijpen jullie hopelijk. Mijn issues met zijn idee van netheid en affectie beslaan een heel nieuw hoofdstuk!
Maar ik grimas ook als hij zakken soep, kipknakworstjes, grillworst, chips en oh horror, witbrood in de kar legt. Dat ziet hij natuurlijk en dan zucht hij diep. Mijn lief is een melancholicus dus hij kan heel overtuigd zuchten. Ik begrijp de zucht. En dan voel ik me geirriteerd, schuldig, toegeeflijk en opstandig tegelijk. Je weet wel hoe dat voelt.
Thuis lees ik bijna dagelijks in gezondheid- en voeding gerelateerde tijdschriften, websites en boeken. Steeds dieper graaf ik, steeds meer begrijp ik, steeds meer Zie ik. Ik Zie mijn geliefde oud worden, ik Zie hem verder afzakken in ongemak en moeite en ik zou er zo graag wat aan willen doen. Drie jaar geleden begon hij samen met mij deze reis en ook hij ondervond de voordelen van de levenswijze en het gebruik van supplementen. Hij begreep waarom we het deden en steunde mij onvoorwaardelijk. We hadden een kans om onze kinderen hier in op te voeden en we gingen er voor.
Nu, tegenwoordig, weet hij het nog wel, maar het deert hem allemaal niet meer zo. Hij is er gewoon veel minder (lees: helemaal niet) mee bezig en het heeft zijn interesse niet. Het deert hem ook niet echt dat hij in mijn optiek terug is bij Af qua gezondheid.
Maar ik hou vol en dus ontstaan er irritaties. Vaak in de trant van: Is het allemaal wel zo ernstig, neem het nou niet al te serieus, laat mij mijn lekkere dingen want ik geniet er van. Maar ik ben zijn LEVENspartner en dus ga ik hier tegenin omwille van zijn gezondheid. Ja maar dit, ja maar dat….
Ja, maar… werkt dat wel? Kennelijk niet, want hij blijft zitten waar hij zit en verroert ‘m niet. Alles wat ik hem aanbied aan gezonde voeding neemt hij dankbaar aan, maar als ik hem daar niet van voorzie, zoekt hij zijn eigen en dan belandt hij regelmatig bij de snackbar of achter het fornuis om die vermaledijde kipknakworsten scheep te maken. Want weet je, ik heb maar twee kinderen en niet drie. Ik ben getrouwd met een volwassen man die het recht om zelf beslissingen te maken heeft verdiend en ik moet dat respecteren.
Compromis is het toverwoord in deze. Ik blijf kipworst, chips en heel af en toe witbrood kopen om hem een plezier te doen. Daar staat tegenover dat ik hem elke dag een gezond maal voorzet, ritjes naar eetgelegenheden zo veel mogelijk uitstel en verschillende gezonde alternatieven voor zijn favoriete Engelse puddings en gerechten heb verzonnen. Heeft het meel nodig? Dan biologisch speltmeel. Moet er suiker in? Dan kan ik het ook met agave maken, of desnoods met honing en dan een deel minder. Kan er meer vet bij, huppetee met de kokosolie en grasboter. Goed voor de vitamine A en D.
Geitenmelk kon hij een paar jaar geleden niet verdragen (aanstellerij), maar wordt nu zelfs door hemzelf hier in de super gekocht en gedronken. Bier en frisdrank zijn zo sporadisch dat ik er geen moeite mee heb als hij hemzelf daarmee een plezier wil doen. Naderhand krijgt hij een groot glas water van me.
Groente, fruit en water zijn hier altijd voorhanden. Ik heb een grote fruitschaal op de koffietafel staan en zorg dat er altijd de favoriete vruchten van het gezin in liggen. Hier mag zonder vragen en op elk moment van de dag, zelfs vlak voor het eten, van gepakt worden.
En emotionele chantage overtuiging werkt ook heel goed. ‘Lieverd, ik heb liever niet dat jij dit nog eet. Lees eens het etiket en weet wat ik over zus-en-zo te weten ben gekomen? (korte uitleg, flink aangedikt) Als je het toch wil blijven eten, is dat prima, maar ik haal het niet meer in huis’
Ook heb ik uitgezocht wat de gezonde snacks zijn die hij juist heel erg lekker vindt. Een goeie hier zijn crackers met boter. Vroeger nam hij van die Cream Crackers met flink margarine en zout (ja echt) en dan niet een, nee meteen acht ofzo. Tegenwoordig koop ik volkoren rogge crackers zonder toevoegingen, grasboter en Keltisch zeezout dat in een zoutmolen zit. Avondje film kijken is zo een stuk gezonder geworden! Ik zet er een schaal komkommerschijfjes en paprikastukjes naast en wie doet me wat? Al eet hij het hele pak leeg. Ik blijf zo koel als een kikker.
En als ik voor hem zo af en toe op zondagochtend een verantwoorde Full English maak, is hij zo blij! Dan eet hij alles wat ik hem de rest van de dag voorschotel.
En er zijn dingen waar ik hem gewoon echt geen plezier mee doe. Boekweitpap bijvoorbeeld, of smoothies, of dingen waar pure chocola in verwerkt is. Niet zijn smaak, geen goed alternatief, niet blij, niet doen dus.
Want laten we wel wezen, geven en nemen, daar draait het uiteindelijk om. En een positief voorbeeld werkt heel sterk. Ik hoor hem soms opscheppen op werk over hoe gezond wij wel niet eten. Zwaar overdreven vaak, maar hij vindt het kennelijk toch iets om over op te scheppen. En het is natuurlijk best wel stoer als je vrouw zo maar eventjes twee boeken daarover geschreven heeft en van hot naar haar gaat om naar mensen te luisteren en te praten die zo mogelijk met nog meer enthousiasme met gezonde voeding bezig zijn. Ik blij, hij blij. Hij een volle buik, hij blij, ik blij.
Of hij ooit weer het licht zal zien en besluit dat genoeg genoeg is? Ik weet het niet. Misschien is het een kwestie van tijd, misschien zal het ook gewoon zo blijven. Ik weet alleen dat ik me erg lekker voel bij hoe ik nu eet en als ik lekker in mijn vel zit, heeft dat ook zijn weerslag op hem. Dan is het aan hem om te kiezen of hij dat ook wil of niet. Maar het blijft een compromis. Uit liefde.
Wat doen jullie om weerbarstige familieleden mee te krijgen met gezonde voeding? Wat zijn succesvolle alternatieven geworden? Ik hoor het graag! Dit is een onderwerp waar je nooit genoeg tips over kan krijgen, naar mijn idee!
© 2010-2012 Eet Goed, Voel je Goed. ALL RIGHTS RESERVED.
