Ja, om gelijk maar met de deur in huis te vallen: Er komt weer een baby bij in huize Quantrill 🙂 Eind november ben ik uitgerekend, dus momenteel ben ik vijf maanden in verwachting.
Dat is de korte versie 🙂
Heel onverwacht deze Baby
En nu de lange(re) versie. Deze baby was echt onverwacht en de eerste drie maanden hebben we het ook voor iedereen geheim gehouden. Ik ben inmiddels 38 en ja, de kans dat het dan mis gaat is dan wel groter. Daarom wilde ik eerst de 12-weken echo afwachten voordat we het nieuws aan familie en vrienden zouden vertellen. Bij die echo kregen we er een ruime week bij, dus we konden het eerste trimester officieel afsluiten!
Ik zal heel eerlijk zeggen dat ik echt wel tijd nodig had om dit nieuws zelf te verwerken, laat staan om het dan met de wereld te delen. Marjanne gaat straks naar groep 8, John Garret naar 2 MAVO en zelf keken we uit naar nachtjes weg zonder kids en ja, wellicht een andere manier van leven wanneer de kinderen volwassen zouden zijn. Dit alles stond hiermee direct op de kop. Veel dromen die ik (wij) had(den) zijn opgeschoven of zelfs helemaal van de baan. Ik zal je zeggen, dat was niet makkelijk.
Lichamelijk…
Plus, de laatste keer dat ik een baby verwachtte was, is ruim 11 jaar geleden! Die dikke 10 jaar die ik nu verder ben, voelde ik meteen. Ik ben 18 weken lang misselijk geweest, kreeg enorm last van rusteloze benen en kon groenten en vlees en vis niet uitstaan. Qua eten heb ik dus bijna 4 maanden lang geleefd op saaie koolhydraten, banaan en thee. Bleh!
En moe! Wat viel me dat tegen. ’s Middags twee uur slapen kwam regelmatig voor, ondanks dat mijn bloedresultaten erg goed waren. Gewoon maar aan toegeven en dingen even laten voor wat ze zijn.
Gelukkig heb ik dat voor nu achter me gelaten en voel ik me weer een beetje als de oude. Overdag slapen hoeft even niet en daar maak ik dankbaar gebruik van. Wat de laatste drie maanden brengen, zien we dan wel!
Eten, eten, eten
Nee, ik heb geen vreemde eetgewoontes (helaas!). Sterker, zelfs dingen als koffie staan me niet tegen. Hoewel de hoeveelheid daarvan wel flink is teruggedrongen naar 1 hooguit 2 per dag. Dat is een enorm verschil, want jullie weten hoe graag ik koffie dronk! Verder lust ik alles graag en heb ik sneller honger dan voorheen, maar kan ik met kleinere beetjes toe.
Yoghurt vind ik wel errug lekker. Standyoghurt is mijn nieuwe favoriet en gaat met potten per week erdoor. Gewoon puur, of met wat bessen. Verder geen opsmuk. Bij mijn schoonouders at ik dat ook en keken ze gruwend naar hoe ik die zure hap binnen no-time wegwerkte 🙂 Ook karnemelk vind ik heerlijk! Maar ik vond zuur altijd al erg lekker, het lijkt dus alleen wat toegenomen. Zegt dat iets over de baby, wellicht?
Supplementen & Baby
Ik heb een natuurlijke vitamine B complex en smeer magnesiumolie (tegen die rusteloze benen, maar ook heerlijk op m’n buik). Verder zit ik graag buiten (vitamine D) en neem ik extra probiotica met het oog op de geboorte (hopelijk gewoon, net als de andere twee). Ik let op zink en eet een extra portie vis en amandelen.
De komende vier maanden…
Eind november is dus de ‘due date’ en mijn hoop is om thuis te kunnen bevallen, maar ik pin me er niet op vast. De andere twee moesten om verschillende redenen in het ziekenhuis geboren worden, dus die ervaring heb ik al. Ik vertrouw er op dat het hoe dan ook goed komt en laat dat verder los.
Op de blog zal ik denk ik wel wat meer over dit onderwerp schrijven, wellicht dat jullie zelf leuke suggesties of vragen hebben! En aan het eind en na de bevalling zal het iets rustiger worden hier. Hoe ik dat verder aan ga pakken, weet ik nog niet. Misschien dat er hier leuke gastbloggers tussen zitten om mij die periode door te helpen??
Verder zijn Simon en ik heel ontspannen over de komende periode en het komende jaar. Ik hoop de baby zelf weer te voeden, we hebben de meeste spullen tweedehands inmiddels aangeschaft of gekregen. Geen onnodige extra’s, stapels kleertjes (die nooit gedragen worden), speelgoed (onzin) of het huis door om alles opnieuw te verven (niet nodig). Simon zal regelmatig naar het buitenland moeten voor werk, de kinderen gaan allebei een spannend schooljaar tegemoet en dus moet ik kritisch wezen in welke dingen belangrijk zijn.
Al met al…
Inmiddels ben ik zelf zo ver dat ik kan genieten van de schopjes, vooruit durf te denken en de baby (we willen niet weten welk geslacht het is tot het geboren is) is mij meer dan welkom en geliefd. Hierdoor kan ik met plezier mijn lijstjes maken, voorraden aanleggen en dingen plannen. Met name Marjanne is helemaal blij dat ze grote zus IS 🙂 en kan niet wachten. Haar enthousiasme (en naïviteit) maken mij erg blij en zetten bepaalde dingen weer in het juiste perspectief. De kids maken deze zwangerschap heel bewust mee, dus hoe ik, wij, hiermee omgaan is ook bepalend voor hun.
En dat maakt het des te dierbaarder. Ondanks het gemis van mijn moeder, maakt hun aanwezigheid op een andere manier veel goed en merk ik dat ik daar toch veel emotionele steun aan heb.
Dus nu dat de rust (tijdelijk!) is wedergekeerd, leek het me leuk om dit nieuws ook met jullie te delen.
En nu ben ik heel nieuwsgierig! Zijn er hier nog meer moeders die een nakomertje hebben gekregen, of lezers die zelf nakomertjes zijn? Ben ik erg benieuwd naar! Of ben jij momenteel ook in verwachting? Deel het hieronder!
Liefs,
Wauwie, ik lees dit nieuws nu pas, ik ben niet zo’n regelmatige, maar wel oude lezer van je blog :). Fantastisch nieuws! Jaren terug wisselden we eens een mailtje uit en toen indiceerde je wel dat een derde kindje heel erg welkom zou zijn. Dat het dan ineens ook echt mag gebeuren is heel bijzonder! Ik scheel zelf 11 jaar met mijn jongste broertje en vond het heerlijk om met hem te prutsen. Ik hoop dat je een fijne zwangerschap en voorspoedige bevalling zult hebben!!
Gefeliciteerd met je zwangerschap, wat een verrassing na zoveel jaar. Hopelijk voel je ondertussen weer iets beter.
Uit nieuwsgierigheid vraag ik me af waarom Nederlanders, want ja het schijnt echt Nederlands te zijn, pas na 12 weken vertellen dat ze zwanger zijn. Natuurlijk is de kans dat het voor die 12 weken mis gaat groter, maar dat is toch geen schande of iets om je voor te schamen? Toch hebben heel veel vrouwen dat gevoel wel omdat ze ook denken dat ze de enige zijn en er iets mis is met hun. Zelfs nu anno 2019 heerst er nog een taboe rondom miskramen/doodgeboortes. Het is een hele verdrietige gebeurtenis en een tijd waarin je de steun van andere hard kunt gebruiken, maar wie steunt je als niemand wist dat je zwanger was? Bovendien kan het heel zwaar zijn om je verdriet niet te kunnen delen uit bijvoorbeeld schaamte. Iedereen is natuurlijk vrij om te besluiten wanneer zij het heugelijke nieuws naar buiten brengt, maar het zou mooi zijn als we de 12 weken kunnen loslaten vanwege het risico. Juist een influencer kan dit taboe misschien doorbreken.
Liefst van een mama die 5 miskramen heeft gehad en een dochter heeft die prematuur is geboren (het gaat heel goed met haar).
Stephanie,
Hey Stephanie,
We hebben er niet zo lang mee gewacht uit een gevoel van schaamte of iets dergelijks, dus doe doe aanname asjeblieft niet. Voor ons was het een persoonlijke keuze waarbij er heel andere redenen speelden om er tot de 12e week mee te wachten. Evengoed begrijp ik je gedachtegang heel goed. Een zwangerschap mogen voldragen is absoluut geen zekerheid voor veel vrouwen en steun van de omgeving is dan des te belangrijker. Maar wat ik net al zei, bij ons speelden heel andere redenen, gelukkig niet gerelateerd aan gêne of iets dergelijks.
Dankjewel dus voor je opmerking 🙂
Groetjes,
Heleen
Ik wilde toch even reageren. Ik had twee kids toen 8 en 9 toen ik onverwachts zwanger raakte. Ik vond het heel erg moelijk, maar kon mij er uiteindelijk aan overgeven en van genieten. Toen mijn zoon 1,5 jaar was besloten we dat hij wel erg alleen was en kwam er zelfs nog een nr 4! Ik ben zoveel relaxter met dit tweede setje dan ik met de eersten was. Ik heb zoveel genieten geleerd. Ik dacht zelf dat ik met twee kinderen tevreden was, maar er was duidelijk Iemand die het wel beter wist :).
Wat leuk om te horen! Vaak denken we zelf inderdaad het prima te weten, maar dan blijkt Hij nog een hele mooie verrassing in petto te hebben!
Hee Heleen,
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Hoop dat je nu inderdaad de ergste verschijnselen gehad hebt en dat je je kunt richten op de voorbereiding en ook wel een beetje voor de mentale voorbereiding. Kan me goed voorstellen dat het even omschakelen was voor jullie, en vooral voor jou., met een beetje hulp van boven weet ik zeker dat je je weg wel vind. Mijn mooie moeder was ook 38 toen ze mij kreeg en was een fantastische, actieve moeder.
Hartelijke groet,
Amber
Hoi Amber,
Dankjewel! Loslaten en overgeven is heel belangrijk en ik merk dat dat ook steeds meer in vertrouwen gaat. Dus ja, die voorbereiding en de voorpret komen nu meer en meer naar voren en daar kan ik echt van genieten. Hopelijk mag ik ook een actieve en geweldige moeder voor deze spruit worden!
Warme groeten,
Heleen
Van harte! Geweldig!
Groeten van Filiz
Dankjewel! 🙂
Gefeliciteerd! Het is toch altijd weer n groot wonder.
Ik ben de oudste van zeven. We hebben twee nakomertjes. Er zit tussen nummer 5 en 6 negen jaar. Ik was zelf 18 toen nummer 5 kwam en 20 bij nummer 6. Ik scheel 20 jaar met mn moeder en 20 jaar met mn zusje. Maar ik ben er altijd blij mee geweest. Ze zijn echt n zegen! Ik snap Marjanne wel.
Dankjewel!
Wat een aparte leeftijdsverschillen zeg! Ieder kind brengt toch weer iets bijzonders mee, dat blijkt wel 🙂
Ik ben zelf een nakomertje. 9, 10 en 11 jaar verschil tussen mij en de rest. Ook was ik zelf 39 ( bijna 40) met mijn eerste. Nu gaan we al weer een tijdje voor ( mij dan, man nr 4) nr 2. Ik ben nu 42 en manlief 52 jaar. Ik ben chronisch ziek en het wordt dus opletten. Maar we gaan er wel voor.
Heel veel succes/ sterkte toegewenst, het is jullie van harte gegund 🙂