Eten we om af te vallen of om ons lichaam te ondersteunen?

Dit is een gastblog van Mariette Reineke, freelance journalist en schrijver. Op haar blog HeartStorm schrijft zij over actualiteiten en wat haar zoal bezighoudt. Voor Eet Goed Voel je Goed schreef zij dit prikkelende artikel. Veel leesplezier!

Regelmatig krijg ik ongevraagd eten aangeboden. Dit kan een stuk taart zijn bij een verjaardag, een koekje bij de thee, chocola of een croissant op werk of een schaal met toastjes tijdens een borrel. Eten, we doen het maar wat graag. 

Maar waaróm niet?

Ik bedank, en heb mezelf afgeleerd om uit te leggen of me te verontschuldigen waarom ik het aangebodene niet wil. En vervolgens observeer ik het volgende. “Hoezo neem jij geen taart, dat kan jij prima hebben?” “Neem toch lekker een koekje, je bent zó slank”. En vervolgens wordt er scannend naar mijn lichaamsomvang gekeken. Mijn afwijzen van snacks en andere lekkernijen die inmiddels een vast onderdeel uitmaken van ons collectieve dagelijkse eetroutine in combinatie met het feit dat ik slank ben, roept nogal wat op. En voornamelijk bij vrouwen.

Er heeft nog nooit een man aan mij gevraagd waarom ik geen stuk taart wil en of dit iets van doen heeft met mijn gewicht. Daar speelt vaak weer iets anders, want een man denkt meteen (dit heb ik overigens van een man na een mini onderzoek): mooi, zij neemt ‘um niet, dan is er meer voor mij. Maar dat is een ander verhaal. 

Functie van eten op ons Lichaam

Eten we om ons lichaam te voeden en te ondersteunen in wat het nodig heeft, zodat we in het moment kunnen doen wat we te doen hebben of eten we om geheel andere redenen, al calorieën tellend, hard nadenkend of we dit nu wel of niet verstandig is om te eten, omdat we bang zijn om aan te komen? Kortom, eten we (of juist niet) vanuit een diepgewortelde overtuiging over hoe ons lichaam eruit moet zien en welk gewicht bij dat plaatje hoort of luisteren we naar ons lichaam? 

Hoe zie je jezelf, hoe zie je anderen?

Ik ben mijn hele leven slank geweest. Toen ik nog alcohol dronk was ik een paar kilo zwaarder, maar ik ben nooit ook maar in de buurt van overgewicht geweest. Toch heb ik een groot deel van mijn leven met een angst geleefd dat ik óf te dik was óf te dik zou worden. Er is dus zoiets als jezelf (te) dik denken. Ik had een plaatje van hoe mijn lichaam eruit moest zien en daar paste een bepaald gewicht bij. Ik vergeleek mezelf continu met andere vrouwen. Niet zozeer om waar ze goed in waren, soms ook, maar met de omvang van hun lichaam. Scannen noem ik dat ook wel. Mijn blik was continu naar buiten gericht, een geweldig excuus om niet bezig te zijn met dat wat er zich van binnen afspeelde. In mijn geval een leegte en gemis aan contact met mezelf.

Verstoorde relatie

Je kan wel zeggen dat ik een verstoorde relatie met eten had, en nog steeds. Een verstoring die niets met anorexia of boulimia te maken heeft, maar met het continu op een calculerende en mentale manier bezig zijn met eten. Dit mag, dat mag niet, dit is gezond, dit niet, iedereen eet nu dit (de bekende trends), dus ik ook, nu eet ik dit, dan eet ik straks dat niet, die zei dat ik dit of dat moet gaan eten omdat het ‘gezond’ is, ik neem nu dit wel, dan ga ik morgen dat minder of niet eten etc. etc.  Dat is, wat ik zo observeer, echt een vrouwen ding. Eten met je hoofd, en niet met je lichaam. 

Heeft eten nog met voeden te maken, waarbij we luisteren naar ons lichaam en voelen wat het effect is van bepaald eten, of eten we om tal van andere redenen, zoals ons gewicht op peil houden of om af te vallen?  

“Nee” is een keuze

Terug naar het stukje taart, waar ik “nee” tegen zeg. Ik zeg “nee”, niet omdat ik bang ben om te dik te worden, maar omdat ik er niet voor kies. Ja, sommige dingen smaken lekker in mijn mond, maar hebben een (energetische) aanslag op mijn lichaam, en vooral mijn bewustzijn. Een jaar of negen geleden ben ik anders gaan eten, en heb ik stap voor stap de keuze gemaakt om te eten met mijn lichaam, en niet met mijn hoofd. Ik kies ervoor om bepaalde voedingsmiddelen niet langer te eten, omdat ik me hierdoor fitter, bewuster, meer in het moment en helderder voel. Allemaal redenen, die niets te maken hebben met dik of dun (willen) zijn, maar met goed voor mezelf willen zorgen en een liefdevolle relatie met mezelf hebben.

Dit bevalt me heel goed. Ik eet geen taart, brood,  koekjes of M & M’s, en drink ook geen alcohol, omdat ik me erna niet fijn voel, er moe van word, weg bij mezelf ga, het een energetische impact heeft op mijn lichaam en ik minder bewust aanwezig ben. Ik kies ervoor, zonder perfectie, om bewust aanwezig te zijn in het moment. 

Doorlopend proces

Betekent dit dat ik mijn lichaam volledig accepteer en geen verstoorde relatie met eten meer heb? Nee, zeker niet. Die relatie is een doorgaand proces, wat je niet heelt door affirmaties of positieve gedachtes. Dat is een proces van verkering met jezelf krijgen, eerlijk en transparant worden en jezelf de vraag stellen waarom je eigenlijk eet. Die transparantie en eerlijkheid zouden we meer mogen hebben met elkaar als vrouwen. In plaats van te zeggen: hoezo neem jij geen taart, dat kan jij prima hebben (of: je bent toch niet aan de lijn?!), onszelf de vraag stellen: welke reflectie geeft deze vrouw mij nu en wat zegt mijn reactie over mijn eigen keuzes en manier van leven? 

Volgende keer:

Hoe een parasiet de relatie met mezelf heeft verdiept

De feestdagen: niet anders dan andere dagen