Dit is weer een gastartikel van Mariette Reineke. Zij schrijft op haar blog HeartStorm over alles wat haar bezig houdt. In dit artikel neemt zij haar relatie met de meest sociaal geaccepteerde verdoving onder de loep.
Het was altijd rond een uur of half zes dat ik dacht: mag het al? Is het al het tijdstip dat we met elkaar hebben afgesproken dat het normaal is om jou te drinken? Sommige dagen was de behoefte groter dan andere dagen. Dat waren dagen dat er iets was voorgevallen, dat ik iets niet wilde voelen, dat ik geen expressie had gegeven aan wie ik was en wat ik voelde, dat ik moe was, of omdat ik het leven zoals we dat met elkaar gecreëerd hebben te hard en overweldigend vond. Ik had veel last van anxiety en wist dat ik sensitief was, maar ik wist niet hoe ik daarmee om moest gaan. Daarbij was er altijd dat gevoel van iets missen, een leegte, waarvan ik dacht: als jij er bent, dan hoef ik dat tijdelijk niet te voelen.
Sociaal geaccepteerde verdoving
Je bent de meest sociaal geaccepteerde verdoving die overal verkrijgbaar is en bij alle sociale events wordt aangeboden. Je staat op nummer 4 van de meest schadelijke drugs, aldus de Jellinek, maar we maken ondertussen wel reclame voor je. Niemand kijkt ervan op of om als jij er bent. Je hoort erbij en hebt al heel lang geleden van ons het label ‘normaal’ gekregen. Zo vinden we het normaal als we jou bestellen, en daarna nog een keer, en nog eens, als we om je vragen, als we zeggen dat we zin in je hebben, als we alleen met je zijn, als we je in huis hebben, met je op straat lopen, als we ons de volgende dag door jou beroerd voelen en als we door jou veranderen, ons anders gaan gedragen en weggaan bij onszelf.
De relatie begon…
Ik heb voor het eerst met jou kennisgemaakt in Frankrijk tijdens een vakantie. Ik was toen vijftien. Ik vond je vies en niet te drinken. Tijdens die eerste keer wist ik meteen: dit wil ik niet, dit voelt niet waar. Mijn lichaam zei duidelijk “nee”. Maar ik koos anders, met name vanaf mijn studententijd. Ik wilde erbij horen, me op mijn gemak voelen bij anderen, met name het andere geslacht, mee doen met de groep, tot in de late uurtjes op kunnen blijven, en plezier hebben. Zonder jou was dat onmogelijk. Ik wilde dat gevoel van iets missen niet voelen, en daar hielp jij als geen ander bij. Na een paar slokken voelde ik een warm vervuld gevoel van binnen, kreeg ik een lichte blos op mijn wangen en zakte ik langzaam weg in een mute stand. Nu even niet, laat me maar even, ik wil even niet voelen, geen verantwoordelijkheid, en bovenal niet bewust aanwezig zijn.
Verdoofd
En zo laveerde ik me door het leven, met regelmatig die behoefte aan jou. Eén glaasje, soms twee. Bij speciale gelegenheden meer. Mijn lichaam was duidelijk in protest, jullie twee gaan niet samen. Dat wist ik natuurlijk allang, maar daar wilde ik niet naar luisteren. De behoefte om mezelf te verdoven, was groter. Ik kon ook prima dagen zonder jou, maar na een paar dagen keek ik toch weer naar je uit. Hoe laat is het? Mag het al? Eén glas was vaak voldoende.
Altijd aanwezig
In grote gezelschappen was ik blij dat jij er was, want echt mezelf zijn vond ik lastig. Maar ook in kleine gezelschappen zei ik volmondig ja tegen jou. Die momenten dat we met elkaar hebben afgesproken dat het gezellig moet zijn en dat kan alleen als jij er bent. Een eerste date? Jij was altijd van de partij, en hoe. Dan was één glas niet voldoende. Kerst, oud & nieuw, een huwelijk? Dito. In het weekend of tijdens de vakantie? Ondenkbaar zonder jou. Een avond seks? Dat vond ik veel fijner met jou erbij. Door jou voelde ik me losser, minder naakt en durfde ik meer.
En dan was het ochtend en was jij er niet meer. Althans, je was er wel, in mijn lichaam en energetisch, want ik voelde me niet wakker en vit, ook al had ik het maar bij één glaasje gehouden. En dan kwam dat gevoel van missen weer naar boven. Wie ben ik, wat doe ik hier, wat ben ik waard? Was het wel echt zo gezellig geweest? Vaak niet. Het léék gezellig, maar dat kwam omdat jij er was. Door jou dacht ik dat ik me verbonden voelde, dat ik het leuk had en goed overweg kon met iedereen, en dat ik het leven onder controle had. Maar was dat ook zo?
Dit wil ik niet meer!
Negen jaar geleden wilde ik mezelf niet langer voor de gek houden. Ik gaf eerlijk aan mezelf toe dat ik jou niet zozeer lekker vond, maar dat ik je nodig had. Ja, ook dat ene glaasje om half zes. Ik wilde niet langer meedraaien in de verdovingscarrousel, waar we collectief aan deelnemen. Ik koos ervoor om eruit te stappen, mijn eigen pad te bewandelen en wakker te worden uit een diepe slaap van comfort, gemak, geen verantwoordelijkheid willen nemen en niet willen dealen met wat ik al die jaren had gevoeld, namelijk dat ik iets miste. Maar wat was dat dan? Een ding wist ik zeker: jij bent niet het antwoord.
Het plan was een maand, een maand zonder jou. Een maand werd een jaar, met een verjaardag, met een kerst, een oud & nieuw, met borrels en partijen, en met al die dagen dat het half zes werd, en met een prachtige zonsondergang op een tropisch eiland. Een jaar met veel momenten waarin ik gewend was geraakt om jou erbij te hebben, maar ik miste je totaal niet. En tot op de dag van vandaag nog steeds niet.
Nee zeggen is liefhebben
Afscheid nemen van jou is een van de liefdevolste keuzes in mijn leven geweest, en daarna volgden er nog veel meer. Verkering met mezelf hebben en jij gaan niet hand in hand. Ik ben niet met jou gestopt omdat ik zwanger was, ziek was, omdat het januari was, omdat mijn lever het niet meer aankon, omdat ik Bob was, of omdat ik alcoholist was, maar omdat ik mezelf niet langer wilde verdoven. Ik kies ervoor om energie te voelen en te lezen, ook als dit niet fijn voelt, sensitief te zijn, echt de verbinding aan te gaan met mezelf en anderen, kwetsbaar en eerlijk te zijn, te dealen met het gevoel van iets missen en mijn plek in de wereld in te nemen; wakker, bewust, aanwezig en vitaal. Stap voor stap, met vallen en opstaan. Je was voor mij lange tijd een sociaal geaccepteerd excuus om niet mezelf te zijn, niet mijn verantwoordelijkheid te nemen en om in slaap te blijven, zodat ik niet werkelijk hoefde te voelen welke keuzes ik tot dan toe had gemaakt.
Niet meer. Ik kies ervoor om wakker te zijn. Oók om half zes.
