Allereerst voor iedereen hier: Veel heil en zegen en de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar!
Voor ons begon dit jaar met het melodieuze geluid van Catherine d’r huiltje. Onmiskenbaar inmiddels en de trigger voor een haast acute start van activiteit: voeden, verschonen, voeden, wiegen, spelen, laten slapen, voeden, verschonen,…
En dat is nog maar een uurtje bezig zijn 😉
Na een update op Facebook/ Instagram kwam algauw de vraag van jullie: ‘Hoe gaat het nu?’. Daarom leek het me leuk om hier een update te plaatsen in plaats van op het immer vluchtige sociale platform.
Dus, hoe gaat het nu?
Het gaat eigenlijk wel goed met ons. Ideeën over ritmes, regelmaat en trucjes om een baby snel te laten slapen hebben we inmiddels lang en breed laten varen (op dag 3 meen ik…). Maar over het geheel genomen mogen we echt niet klagen. Catherine doet ’t goed, groeit flink en zelf voel ik me een beetje zoals ik denk dat ik me zou moeten voelen 🙂
Kraamweek
De kraamweek was heerlijk. En nee, ik overdrijf niet. Lichamelijk en emotioneel was het een pittige week voor me, maar de kraamzuster was geweldig en Simon had ook de hele week vrij. De andere twee kids hadden nog gewoon een week school te gaan, dus tot een uur of drie leefden we in een heerlijke bubbel van roze baby, zoete huiltjes, slokjes drinken, slapen en beschuit met muisjes eten. Het huishouden werd gedaan en zelfs Simon ging een paar keer ’s middags plat om even bij te slapen. Echt, dat was een situatie waar ik heel makkelijk aan kon wennen!
Maar na de bevalling heb ik twee liter bloed verloren en moest ik een nacht ter observatie blijven en kreeg ik bloed toegediend. Ik werd ontslagen met een hB van 4,7… Dit merkte ik dubbel zo goed nadat de kraamhulp weer vertrokken was. Ongemerkt ga je toch weer meer doen dan je zou moeten en die vrijdagavond (Catherine was 1 week oud), had ik een flinke terugslag. Daar heb ik de rest van het weekend best last van gehad.
Kerst
Omdat we niet naar Engeland zijn gegaan deze keer, moesten we dus thuis er een gezellige boel van maken. Gelukkig hadden mijn tantes en schoonzus ons huis al helemaal in kerstsfeer versierd, maar verder hadden we niks bedacht of geregeld. Tijdens de eerste kraamweek hadden we de illusie dat we er een gezellige week van zouden kunnen maken met bezoekjes aan familie en een heerlijk kerstdiner….
Ja, echt…
Op de valreep heb ik boodschappen laten bezorgen zodat we in ieder geval lekkere kost en wat snacks in huis hadden. Maar op eerste Kerstdag zelf kon ik eigenlijk net niks doen. Alles deed zeer. Ik had nog een restje blaasontsteking vanuit het ziekenhuis en na een week plat te hebben gelegen dacht ik dat ik heel wat was. Op die eerste Kerstdag herinnerde mijn lichaam mij er niet zo fijntjes aan dat ik nog geen twee weken geleden een kind van ruim 8 pond er uit had geperst.
Hoe dan ook. De rest van de week verliep met ups en downs. We kregen nog wat visite, wenden zoetjes aan aan het feit dat we weer een baby in huis hadden en ik dwong mezelf om gewoon echt niks te doen. Saai voor de kinderen (daar had ik het best moeilijk mee), maar heel goed voor mij.
Oud&Nieuw
De tweede week van de Kerstvakantie waren mijn schoonouders er. Hun verwachting van die week: lekker met Catherine knuffelen, wandelingetjes maken en helpen met de vaat en was. Meer niet.
Heerlijk! In deze week clusterde Catherine erg veel in de middag met voeden, dus ik zat soms uren achtereen met haar op de arm. Schoonmoe nam haar graag van me over als ze even niet hoefde te drinken (baby, niet schoonmoe) en zo kon ik lekker lang douchen, hete koffie drinken en zelfs even lezen!
Eerste week alleen
Deze week staat dus in het teken van alleen zijn. Simon is weer naar werk en heeft deze week training waardoor hij zelfs een paar nachten van huis is. De kinderen zijn weer naar school en worden volledig opgeslokt door repetities, Cito toetsen, muziekles en afspreken met vriendjes.
Dit zorgt er voor dat er wat dat betreft weer een voorspelbaar ritme in de dag zit. Dat geeft mij in ieder geval meer rust in het hoofd. Hoe het volgende week gaat, zien we dan wel weer!
Borstvoeding
De andere twee kids heb ik respectievelijk 15 en 22 maanden borstvoeding kunnen geven, dus mijn plan was om ook Catherine minstens een jaar te voeden. Vijf dagen nadat ze geboren was, stond dat plan op hele losse schroeven. Een combinatie van stuwing, best veel voeding en een baby die niet goed hapte, zorgde er voor dat ik (voor ongeveer 12 minuten) serieus overwoog om flesvoeding te geven.
Zo erg was het dus voor me.
De kraamzuster was gelukkig minder snel uit het veld geslagen en opperde kordaat dat we een lactatiekundige lieten komen. Die kon ’s middags komen en heeft mij zo goed kunnen helpen dat elk idee van flesvoeding acuut naar het rijk der fabelen verwezen kon worden! 😀
Ik was niet direct van de klachten af, maar het was al zodanig beter dat ik er weer vertrouwen in had om haar ’s nachts alleen te voeden. De dagen erna ging het steeds beter en de verwachting van de lactatiekundige dat ik met Kerst weer ontspannen en pijnvrij zou voeden, bleek gelukkig waarheid.
Dus voor alle (aanstaande) nieuwe moeders die graag borstvoeding willen geven en tegen problemen aanlopen: als het kan, neem een lactatiekundige in de arm. Onze kraamzuster heeft mij erg goed geholpen, maar kon zelf op een bepaald moment niet met verdere oplossingen komen. De lactatiekundige stapte op dat punt in en wist nog weer zoveel meer uit te leggen en oplossingen te bieden dat we er beiden (kraamzuster en ik) erg veel van hebben geleerd! Het is echt de moeite en het geld waard (check je zorgverzekering, goeie kans dat er een vergoeding voor is).
Slaap
Ja, slaap. Het grote hete hangijzer voor nieuwe ouders. Gebroken nachten is voorlopig de norm. Voor nu slaapt Catherine een blok van vier uur vanaf een uur of half elf. Daarna twee keer een blok van twee à drie uur. Genoeg voor mij om voldoende slaap te krijgen. En als het meezit, is de tweede nachtvoeding eigenlijk gewoon ’s ochtends vroeg.
Maar ik verwacht niet dat ik voorlopig een nacht door kan slapen. Mijn ervaring met de andere twee is dat het al met al een jaar duurt voordat het weer enigszins op het oude vertrouwde begint te lijken. Sprongen in ontwikkeling en groei zorgen voor ‘slechte’ nachten. Dus doorslapen? Een mooi voornemen voor 2021 lijkt mij 😀
Conclusie
Ja, een heel epistel zo! Heb ik een conclusie? Nou nee, behalve dat ik enorm verliefd ben, elke dag neem zoals hij komt en nog altijd om hulp zal vragen als dat nodig is. Ik hoef het niet alleen te doen en er zijn heel veel mensen die aangeboden hebben te helpen. Ik wil vooral zo min mogelijk missen van deze kostbare tijd <3
Liefs,
