Van tijd tot tijd word ik overvallen door weemoed. Weemoed over wat was, wat nu is en wat (nooit meer) zal komen. In het kader van ‘… voel je goed’ voelde het goed aan om die introspectie op papier te zetten.
Achtendertig is het midden van het leven. Realiseren dat ik ongeveer de helft van mijn levensjaren opgesoupeerd heb. Achtendertig is accepteren dat bepaalde deuren voorgoed gesloten zijn, sommige beslissingen niet meer te herroepen zijn. Achtendertig is geen zorgen meer maken over mijn jeugdjaren. Grote vragen zijn beantwoord, acceptatie en rust krijgen meer en meer de overhand.
Achtendertig is nieuwe rimpels op mijn gezicht. Op mijn voorhoofd, bij mijn ogen. Sommige lijnen zijn welkom en geliefd. Anderen worden met achterdocht bekeken in het felle licht van de badkamerspiegel. De meeste lijntjes komen van veel lachen besluit ik.
Achtendertig is een verlovingsring die ik niet meer pas en eigenlijk zou moeten laten vergroten. Achtendertig is het dragen van twee trouwringen. Mijn trouwring van het begin en een ring ter herinnering aan mijn moeder. Achtendertig is besluiten ze naast elkaar te dragen en nooit meer af te doen.
Achtendertig is een huwelijk van veertien jaar, een zoon van dertien en een dochter van elf. Het is weten dat een huwelijk geen sprookje is. Het is echt, de kracht er van in de kleine gebaren en korte gesprekjes. Kaarslicht en knallende ruzies zijn voorbij. In plaats daarvan is het een intieme vriendschap die met de dag dieper en rijker wordt. Achtendertig is hopen op nog meer keer veertien jaar samen.
Achtendertig is erachter komen dat mijn voorkeuren uit mijn jeugd helemaal zo gek niet waren. Grote oorbellen, sterk geurende bloemen en puzzels maken blijven onlosmakelijk met mij verbonden.
Achtendertig is verder leven zonder moeder, beide opa’s en één oma. Achtendertig is het bezoeken van zieken, bijwonen van begrafenissen en feestvieren met puberverjaardagen, meer dan dopen en trouwen. Achtendertig is verlangen naar mijn moeder terwijl ik zelf moeder ben van een dochter.
Achtendertig is weten wie mijn vriendinnen zijn. Echte, trouwe vriendinnen. Een geschenk waar ik tot tien jaar geleden niet van denken kon dat ik dat ooit zou mogen ervaren. Achtendertig is vriendin zijn. Van heel verschillende vrouwen die elk mij opbouwen en steunen. Achtendertig is hopen dat ik hetzelfde voor hen kan betekenen.
Het is ook weten dat niet iedereen mij leuk vindt. Dat kan en hoef ik niet te veranderen, hoe pijnlijk het ook kan zijn.
Achtendertig is mijn eigen smaak hebben. En erachter komen dat ik die al heel lang heb en niet heel veel veranderd is. Achtendertig is meer bitter en zuur eten omdat mijn lichaam dat nodig heeft. Achtendertig is weten dat ik pizza altijd altijd altijd veel lekkerder zal vinden. En dat dat mag.
Achtendertig is gevoeliger zijn, meer en meer diepe bewondering hebben voor het leven. Achtendertig is dagelijks huilen en dagelijks dankbaar zijn. Het is ook minder vaak boos zijn en achteruit stappen om mijn kinderen op te zien groeien in akelig herkenbare en tegelijk geweldig eigen persoonlijkheden. Achtendertig leest hardop Thea Beckman voor, is het logistieke hart voor tekenles, pianoles, tennis, zwemmen, jeugdclub en ouderavonden. Het is bepalen of je kind naar de kinderdisco mag, maar ook van tijd tot tijd lunchtrommels vullen op verzoek van datzelfde kind. Het is loslaten en tegelijkertijd het vaste rustpunt zijn.
Achtendertig is een eigen tijdperk. Minder betoverend dan de tienerjaren, maar evengoed met een unieke magie, een ongrijpbaar iets waarin alles onbeschrijfelijk mooi, intens verdrietig, gekmakend druk en radicaal eerlijk is. Achtendertig is uitkijken naar de puberjaren, terugverlangen naar de peuterjaren en voorbereiden op de lege-nestjaren. Achtendertig is weten dat het leven niet vanzelfsprekend is en daarom elke dag als een geschenk aannemen.
